Rozdział [ 16 ]

Podniosłam ręce do góry i wygięłam się w celu rozprostowania kości. Otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek, za pięć siódma, mam pięć minut jeszcze zanim zadzwoni ten cholerny budzik i będę musiała się zbierać do szkoły. Obróciłam się na drugi bok i zamknęłam oczy. Po chwili budzik się odezwał. To było pięć minut? To było to pięć minut?! Chwyciłam za budzik i zrzuciłam z szafki, stojącej tuż przy moim łóżku. Podniosłam się do pozycji siedzącej i kładąc nogi na podłodze wstałam i zaczęłam kroczyć do łazienki, umyłam zęby, rozczesałam moje długie poplątane blond włosy, wyszłam z łazienki i wpadłam do pokoju, otworzyłam szafę i wyciągnęłam z niej jeansowe rurki i czarną koronkowa bluzkę. Założyłam ubrania na siebie i zeszłam do kuchni, jak zwykle Chris już czekał ze śniadaniem. Usiadłam przy stole, zjadałam śniadanie. Zakładając czarne buty i chwytając torbę już miałam wychodzić z domu kiedy usłyszałam jak mój brat krzyczy, że mnie do reszty pogięło jak chce tak wyjść na pole, oczywiście dlatego że jest zimno. Szybko wróciłam się do swojego pokoju i złapałam za pierwszą lepszą rzecz, czyli bluzę Biebera zakładając ją na siebie zbiegłam na dół i wyszłam z domu. Spojrzałam na zegarek, za piętnaście ósma, idealnie za chwile przyjedzie szkolny bus. Podeszłam spokojnym krokiem na przystanek i oparłam się o jakiś słup. Zrobiło mi się zimno, zapięłam bluzę i włożyłam ręce głębiej w rękawy. Po kilku minutach bus przyjechał, wsiadłam do niego i jak zwykle usiadłam obok Niny i Jeya.

- Jak tam alkoholiku? – spytała Nina żartobliwie. – Jak Cię Justin wynosił byłaś półżywa.

- Spoko, żyje jak widzisz.

- Podobno Justin zerwał z Vicky. A tak w ogóle opowiadaj co się działo u Biebera, bo wątpię, że nie wykorzystaliście takiej sytuacji.

- Ona była u Biebera? – zdziwił się Jey. – No oczywiście zawsze się wszystkiego dowiaduje ostatni.

- Siedź że Cicho potem Ci wszystko opowiem, no to jak było? – dopytywał Johnson.

- Normalnie.

- Może jakieś szczegóły? Gdzie to robiliście? – kontynuowała Nina.

- Co?! Nic nie robiliśmy, daj spokój, nic nie zaszło!

- Cicho, cicho nie krzycz… Jak to nic nie zaszło, taka okazja, a ty jej nie wykorzystałaś? Lily…

- On nie jest moim chłopakiem. – powiedziałam to dość dziwnym tonem gdyż nasze zachowanie gdy byliśmy razem wyglądało jakbyśmy rzeczywiście byli parą. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi.

- Jasne, a ta bluza co masz na sobie to Biebera?

Pokiwałam głową odpowiadając na pytanie Niny, ta robiąc dumną minę wstała i wyszła z pojazdu, a ja z Jeydonem za nią. Na polu utrzymywała się cały czas ta sama temperatura, nawet wydawało m się, że było jeszcze zimniej niż wcześniej. Wypuściłam powietrze z ust, które momentalnie zmieniło się w parę. 

W szkole podeszłam do swojej szafki i wyciągnęłam książki na pierwszą lekcje, która zaraz miała się zacząć. Wpakowałam wszystko do torby i podeszłam do przyjaciół. Mówili coś do mnie, ale ich nie słuchałam, rozglądałam się we wszystkie strony w poszukiwaniu szatyna o czekoladowych oczach, ale nigdzie go nie było.

- Ej, ej Lily słyszysz co do ciebie mówię? – powiedziała Nina pstrykając palcami przed moimi oczami.

- Tak, tak słucham Cię cały czas. – w rzeczywistości w ogóle nie wiedziałam co do mnie przed chwilą mówiła.

Po chwili dotarł do nas irytujący dźwięk dzwonka zapraszający na nudną lekcje. Razem z przyjaciółmi udałam się do sali, stanęłam w drzwiach i rozejrzałam się po klasie. Kiedy tylko go zauważyłam, na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech, usiadłam w swojej ławce i wypakowałam książki.

- Cześć. – rzucił szeptem w moja stronę uśmiechając się.

W tej samej chwili z przedniej ławki zerknęła Vicky na mnie i Justina. Po jej minie było widać że nie podoba jej się to jak na siebie patrzymy, szczerze nie interesowało mnie co Victoria Price sobie teraz myśli. Po rozmowie z mamą Justina dotarło do mnie, że to nie moja wina iż Justin już nie chciał z nią być. Spojrzałam na nią z dumą i lekko przymrużonymi powiekami. Ta zaś skrzywiając się szybko odwróciła głowę przed siebie, pragnąc uniknąć ze mną kontaktu wzrokowego. 

Pomimo że ta lekcja długo trwała, minęła mi przyjemnie, tak samo jak reszta. Gdy tylko przedostatnia dobiegła końca wyleciałam z klasy jak poparzona i zaniosłam książki do szafki gdyż właśnie zaczęła się najdłuższa przerwa. Kiedy zamknęłam od niej drzwi, stał tam oparty Bieber wpatrujący się we mnie.

- Widzę, że masz moją bluzę.

- Jak chcesz mogę Ci ją oddać. – zaczęłam pomału rozpinać zamek.

- Nie, nie co ja innych bluz nie mam? – zaśmiał się. – Jak Ci pasuje to sobie w niej chodź jest ciepła, przynajmniej nie zmarzniesz.

- Dzięki. – uśmiechnęłam się nieśmiało.

- Lily! – usłyszałam krzyk Niny. – Victoria ogłosiła żałobę!

Spojrzałam na nią, a potem na Biebera ze zdziwioną miną.

- Ktoś jej umarł? – zapytałam.

- Nie no, powiedziała że wszyscy mają zamienić swoje szkole stroje te fioletowe na czarne, do reszty zwariowała, przez zerwanie z Bieberem.

- To dziecinne, każe zmienić wszystko bo zerwała z chłopakiem. – odparłam.

- Jej tata wszystko może, a wiesz jaka jest Vicky, zresztą ciesz się że nie trzeba za nie płacić. A i lećcie teraz odebrać stroje, my już odebraliśmy.

Justin objął mnie kładąc swoją rękę na moim ramieniu, i ruszyliśmy do sekretariatu w, którym siedziała sama rozpłakana Vicky i jej przyjaciółki wycierające jej zapłakane oczy i rozdające nowe rzeczy. Przerwała wylewanie łez i spojrzała na nas ze sztucznym żalem, zerknęłam na nią, a potem na Justina, ten odebrał tylko od niej swoją nową czarno-białą bejsbolówkę i koszulkę oraz mój czirliderski czarno-biały strój podając mi go do rąk. Szatyn ani myślał popatrzyć na swoją byłą. Wyszliśmy z sekretariatu, po czym Justin zaczął się śmiać, nie wiedziałam o co mu chodzi.

- Co Cię tak rozśmieszyło?

- Hm? Vicky i jej małe przedstawienie. Sama sobie zawiniła i płaczę trochę bez sensu.

Pokiwałam parę razy głową, na znak że się z nim zgadzam, nagle zauważyłam Jeydona i Ninę wpatrujący się we mnie i w Biebera, było mi głupio że zostawiłam ich dla niego, lecz po chwili to minęło. Przyjaciele nie mieli zawiedzionych min, wręcz przeciwnie, wykazywali zadowolenie tego co widzieli. Razem z Justinem pomimo wietrznego i chłodnego dnia wyszliśmy na zewnątrz i skierowaliśmy się w stronę dużego szkolnego boiska. Wyszłam na najwyższym rząd trybun i tam też usiadłam, szatyn usiadł tuż przy mnie, jednak nie myliśmy tam jedynymi uczniami Fame Creative, którym nie przeszkadzała taka pogoda. Ta szkoła tętniła życiem, na boisku można było dostrzec, ćwiczących zawodników naszej szkolnej drożyny czy czirliderki ze starszych klas. Położyłam swój strój obok na siedzeniu i podparłam się piąstkami, kierując swój wzrok na boisko.

- Kiedyś będę w tej drużynie i zostanę jej kapitanem. – powiedział pewny siebie szatyn.

Zaczęłam się śmiać, oczywiście tylko żeby się z nim podrażnić. W głębi duszy trzymałam za niego kciuki. Bo przecież jeśli czegoś naprawdę się chce powinno się o to walczyć, a moim zdaniem on zasługiwał na posadę kapitana szkolnej drużyny. Nagle zaczęłam się niesamowicie trząść z zimna, Justin zauważając to wyciągnął swoją nową Bejsbolówkę i założył mi ją na ramiona.

- Dziękuję. – uśmiechnęłam się.- Że tym na boisku nie jest zimno.

- Trenują, są rozgrzani. Może my też potrenujemy? Razem? Teraz i tutaj? Hm? – zaczął poruszać w górę i w dół swoimi ciemnymi brwiami.

Nagle nieoczekiwanie rzucił się w moją stronę i zaczął mnie łaskotać, nie mogłam opanować śmiechu, próbowałam się od niego uwolnić, ale nie byłam w stanie. Chłopak łaskocząc mnie przytwierdził do siedzenia. Nie miałam dość siły żeby odeprzeć atak.

- Cieplej? – zapytał.

Pokiwałam głową, a ten siadając spokojnie położył rękę na moim ramieniu obejmując mnie. Bez niczego oparłam głowę o jego ramię. Wiedziałam, że tak nie zachowują się przyjaciele, ale było to miłe.

- Wiesz, że tak przyjaciele się nie zach…

- Cicho. – przerwał mi.

Zaśmialiśmy się obydwoje, po czym usłyszeliśmy dzwonek na ostatnią lekcje. Ruszyliśmy w stronę szkoły i poszliśmy do klasy, trochę innej klasy bo wyglądała jak mały teatr.

- Dzień dobry. – przywitała się z nami Pani Rose. – Dziś na naszej lekcji dodatkowej z rozwijania waszych umiejętności, które wybraliście zajmiemy się dramatem . Coś w stylu Romea i Juli, tylko że to ma być wasza historia. Ktoś na ochotnika? – rozejrzała się po klasie. – Nikt? Jak zawsze ja muszę wybierać… No to może Justin i Victoria, wam to powinno dobrze pójść.

Justin spojrzał na mnie z grymasem i miną wołającą o pomoc. Za to Vicky była strasznie zadowolona. Obydwoje wyszli na podest co niby zwało się w tej sali sceną i stanęli naprzeciwko siebie. Szatyn nie patrzył jej w oczy, za to spoglądał na mnie uśmiechając się.

- Oh Justinie nie możemy być razem, jestem piękną i bogatą księżniczką, a ty jesteś taki biedny, no ale przynajmniej jesteś przystojny. Mój ojciec nie godzi się na prostaków takich jak ty. Pomimo to kocham Cię, kocham Cię, moja miłość do ciebie nie zna granic. – skończyła licząc na odpowiedź Biebera.

- Ee, ja… Jestem prostakiem i nie wiem co mam powiedzieć…

- Justin! – krzyknęła Vicky.

- Justin, wczuj się proszę. – powiedziała nauczycielka. – Wiem że potrafisz.

- Ale nie mogę, czy nie mógłbym z kimś innym to przedstawić.

- Co?! – pisnęła oburzona brunetka, na co wszyscy zareagowali chichocząc.

- Myślałam, że ty i Vicky… – powiedziała lekko zakłopotana nauczycielka.

- Już nie. – dopowiedział jej Justin.

- W takim razie z kim chciałbyś przedstawić swoje krótkie przedstawienie? – spytała.

Rozejrzał się po klasie udające, że dość długo szuka i się zastanawia. Nagle zatrzymał się na mnie i się uśmiechnął.

- Chciałbym przestawić to z Lily, jeśli ona chce przedstawić to ze mną.

Wstałam trochę lekko zawstydzona, szłam przed siebie, bawiąc się palcami i spoglądając w ziemie. Kiedy dotarłam pod scenę Justin wyciągnął do mnie rękę i pomógł mi na nią wejść,

- Tobie Victorio dziękujemy. – powiedział Justin.

Price po głośnym tupnięciu nogą wróciła do swojej ławki i założyła ręce na klatce piersiowej, pokazując jaka to jest obrażona. Stanęłam naprzeciwko Justina i spojrzałam mu w te jego czekoladowe oczy, z których wypływało ciepło. Uśmiechnęłam się do niego i zaczęłam:

- Justin, jeśli mój ojciec się o nas dowie, zabije Cię. Nie chce żeby cokolwiek Ci się stało. Wiesz jaki on jest.

- Nadopiekuńczy? O to Ci chodzi? To nic dziwnego ma tylko ciebie, ale nie mogę pojąć dlaczego on nie może zrozumieć, że jesteśmy dla siebie stworzeni. – wczuwał się Bieber.

- On już taki jest, nie zmieni się, ani nie zmieni swoich poglądów na nasz związek, błagam Cię Justin musimy to zakończyć, pomimo że tak bardzo mi na tobie zależy. Nie mogłabym żyć ze świadomością, że mój ojciec może Ci coś zrobić. On jest do wszystkiego zdolny.

- Nie obchodzi mnie to! Chce być tylko z tobą, chce być przy tobie. Chce Cię chronić. Ja nie mogę bez ciebie żyć, zrozum Lily moje życie bez ciebie nie ma sensu!

- To się nie uda. – odeszłam parę kroków od niego i stanęłam tyłem, odgrywając zasmuconą.

- Ucieknijmy, wsiądziemy na mój motor i pojedziemy gdzieś, gdzieś gdzie nas nikt nie znajdzie. – chwycił mnie za rękę obracając przodem do siebie.

- Głupek z ciebie wiesz? – spojrzałam głęboko w jego oczy. – Mój ojciec i tak nas znajdzie.

- Przestań o nim mówić, przestań o nim myśleć. Jesteśmy tylko my, ty i ja. Lily, ja… Ja Cię kocham.

Kiedy wypowiedział te dwa piękne słowa, moje serce zaczęło mocniej bić. Jeszcze nic by nie było gdyby nie to, że wypowiedział je tak delikatnie i z uczuciem. To nie była gra aktorska o nie. Byłam oszołomiona. Może po prostu mi się to wszystko wydawało, a może nie.

Niespodziewanie szatyn przyciągnął mnie do siebie i tym razem to on spojrzał głębiej w moje niebieskie oczy. Jego ręka zatrzymała się na moich plecach, a drugą nadal trzymał mnie za rękę. To już nie były żarty. To działo się naprawdę, Justin nad tym już nie panował, zresztą ja też. Zbliżyłam się do niego tak ze oboje dotykaliśmy swoich nosów. Czułam że oddech mi przyśpiesza, rękę którą miałam wolną położyłam na torsie Biebera. Byliśmy tak blisko, zamknęłam oczy. I wyszeptałam cicho „Kocham Cię‟. Praktycznie czułam już jego miękkie i ciepłe usta.

- Stop! – usłyszeliśmy znany nam głos.

Wszyscy popatrzyli się na Price, ja pomału odsunęłam się od Justina po czym ten puścił mnie. Oboje spojrzeliśmy na Victorie.

- Znaczy, to proszę pani jest zabronione w szkole.

Po chwili w klasie zrobiło się głośno, każdy wyrażał swoje niezadowolenie do tego co zrobiła Vicky. Załamana pani Rose uciszyła klasę.

- Victorio to sztuka, a ona wymaga poświeceń. Zepsułaś takie piękne i romantyczne przedstawienie połączone z nutką dramatu i nowoczesności. Muszę wam przyznać, że byliście nadzwyczaj naturalni. – uśmiechnęła się nauczycielka. – Mogę się założyć, że klasa podziela moje zdanie?

Cała klas zaczęła klaskać i w tym samym czasie Vicky wybiegła z płaczem z sali. Nie wiem dlaczego to zrobiłam, ale pobiegłam za nią. Zobaczyłam, że wbiega do damskiej toalety, wzięłam głęboki wdech i wbiegłam za nią. Nie było jej tam, zdziwiłam się. Praktycznie już miałam wychodzić i wracać do klasy, kiedy uchyliłam drzwi, usłyszałam płacz. Wróciłam i podparłam się o ścianę. Po chwili rozmazana Price wyszła z jednej z kabin. 

- To ty… Co ty tu robisz? – spojrzała na mnie i podeszła do lusterka żeby poprawić makijaż.

- Chciałam pogadać.

- Huh, mamy o czym gadać? Zabrałaś mi chłopaka. Jestem pośmiewiskiem dla ludzi w tej szkole. Więc jesteś pewna, że mamy o czym rozmawiać?

- Co? Nie, nie zabrałam Ci chłopaka.

- Proszę Cię, nie widzisz jak on na ciebie patrzy? Jest w tobie zakochany, znam go. Eh po co ja Ci to w ogóle mówię, przecież Cię nienawidzę.

- Szczerość to podstawa. – burknęłam pod nosem.

- Co powiedziałaś? – spojrzała na mnie odrywając się od malowania.

- Powiedziałam, że… Sama jesteś sobie winna. Nie jesteś sobą, ja wiem, że kiedyś byłaś inna.

- Co, Bieber Ci powiedział? Jaka ja to kiedyś byłam skromna, nieśmiała i w ogóle? A może nienawidziłam takiej siebie, może lubię się taką jaka teraz jestem.

- Teraz nie jesteś sobą.

- Co ty możesz wiedzieć, przyjechałaś z Nowego Yorku z tego wielkiego miasta i myślisz że wszystko ci wolno i już zabierasz mi Justina.

- Nie zabieram Ci go, przestań to powtarzać. Mi nic do tego.

Podeszła do mnie i wystawiła palec wskazujący przed moje oczy po czym powiedziała zdenerwowana:

- Wiedz jedno, że ja Ci nie popuszczę, zrobię Ci z życia piekło, jeszcze będziesz żałowała tego co zrobiłaś, będziesz żałowała, że chodzisz do tej cholernej szkoły. – i wybiegła.

Stałam tam bez ruchu wpatrując się w drzwi przez, które przed chwilą wyszła Price. Przełknęłam ślinę i wyszłam z pomieszczenia. Zauważając mnie Nina i Jeydon podbiegli do mnie. 

- Bieber Cię szukał. Zresztą muszę Ci moja piękna powiedzieć, że to była niezła akcja na tych zajęciach teatralnych.

- No i ja oczywiście o niczym nie wiem?! Znowu… – zbulwersował się Jey.

- Potem Ci wszystko opowiem. – uśmiechnęła się Nina.

Odeszłam od nich i zakładając bluzę Justina wybiegłam ze szkoły, usłyszałam parę razy jak mnie jeszcze wołają, ale nie zatrzymałam się biegłam dalej. Różne myśli krzątały się po mojej głowie, w szczególności związane z zaistniałą sytuacją i tym co powiedziała Vicky, nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć.