Rozdział [ 22 ]

Chris wstał, popatrzył na mnie i uśmiechając się wyszedł z mojego pokoju. Leżąc na łóżku, przypomniałam sobie iż zostawiłam swój strój u Justina. Tylko ja mam taką sklerozę, w tak młodym wieku. No ale jestem usprawiedliwiona, wybiegłam od niego nagle i nieoczekiwanie. Podniosłam się i usiadłam spuszczając nogi na ziemię. Po chwili wstając skierowałam się do łazienki aby się trochę odświeżyć. Zamknęłam drzwi. Zrzuciłam z siebie brudne ciuchy i nalewając wody do wanny wskoczyłam do niej. Przyjemna gorąca kąpiel zrelaksowała mnie trochę. Chwilę później wyszłam z niej i owinęłam się w ręcznik. Wróciłam do pokoju, otworzyłam szafę i wyciągnęłam z niej czystą bieliznę i dresy, które założyłam na siebie. Ręcznik powiesiłam na krześle i  znów usiadłam na łóżku. Bezsensownie gapiłam się przed siebie. W pewnym momencie moją uwagę przykuła bransoletka przybita pineską do tablicy korkowej wiszącej tuż nad biurkiem, ta sama którą podarowała mi Katherina. Katrin... Tak dawno nie rozmawiałyśmy, tęsknie za nią. Może spróbuje do niej zadzwonić i usłyszeć w końcu głos osoby, która mnie naprawdę rozumie. Chwyciłam za telefon i wykręciłam numer do przyjaciółki z Nowego Yorku. Od razu usłyszałam sygnał zajętości. Pomyślałam że pewnie z kimś rozmawia, odczekałam dłuższą chwile i zadzwoniłam ponownie. Jednak znów w słuchawce usłyszałam tylko szybkie pikanie. Czyżby rozmawiała tak długo? Pamiętam że dzwoniąc do niej ostatnio było tak samo. Zresztą jeśli się nie mylę ona nie lubiła rozmawiać przez telefon, wyjątkiem były rozmowy ze mną. Raczej preferowała smsy. Coraz bardziej wydawało mi się to dziwne. Tak nagle urwał nam się kontakt, nie mogę się do niej dodzwonić, Katrin nie dzwoni do mnie. Nie piszemy na portalach społecznościowych... A jeśli coś jej się stało? Zerwałam się i chwyciłam za laptopa, otworzyłam parę kart, a w nich twittera, facebooka, instagrama i jej bloga o modzie. Żadne z jej działalności nie było aktywne, dosłownej jej konta nie istniały, a blog był ukryty. Na mojej twarzy pojawiła się mina typu „Coś tu nie gra.‟. Przerażona zamknęłam laptopa. Może się komuś wydawać dziwne, że tak zachowuje się tylko z powodu takiego, że mi przyjaciółka znaku życia nie daje, ale tak już jest w przyjaźni, przynajmniej w mojej z Katheriną. Ona jest dla mnie jak taka najprawdziwsza siostra. Nigdy takiej sytuacji nie było. Nie myślałam, że jak się wyprowadzę to coś się zmieni, przynajmniej nic na to nie wskazywało. Wstałam, wybiegłam z pokoju i zbiegłam na dół, weszłam do kuchni, podeszłam do Chrisa i panicznym głosem zapytałam:

- Czy Katherina Rain, kontaktowała się z tobą?

- Nie, a coś się stało? - zapytał zdziwiony mieszając jakąś dziwną maź w misce.

- Od dłuższego czasu nie kontaktowałyśmy się ze sobą. Znaczy ja do niej dzwoniłam po parę razy i zawsze jest sygnał zajętości.

- Może dzwonisz kiedy jest zajęta? - odparł mój straszy brat.

- Cały czas jest zajęta? Jej facebook, twitter i instagram zostały usunięte, blog który był jej cudeńkiem został zawieszony.

- No to jest rzeczywiście podejrzane.

Zadzwonił dzwonek u drzwi, wychyliłam się powoli zza progu kuchni i ze zdziwieniem podeszłam pod nie. Otworzyłam i poczułam jak ktoś rzuca mi się na szyje. Była to Nina za nią stał Jeydon. Johnson była strasznie podekscytowana, kiedy puściła mnie z mocnego uścisku dziwnie zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę, wyglądało to jakby chciało jej się siku.

- Co wy tu robicie?

- Idziemy jako twoja obstawa na imprezkę do królowej Price.

- Bieber was poprosił?

- Tak, cieszysz się prawda?

- Tak, bardzo.

- Wpuścisz nas do środka?

- Tak jasne, wchodźcie. - otworzyłam szerzej drzwi i wpuściłam ich. - Napijecie się czegoś?

- Nie dziękujemy.

Przechodząc obok kuchni, zostaliśmy zatrzymani. Chris podstawił nam pod nos ciasteczka wyglądające jak małe móżdżki. Były tak idealnie zrobione, że miałam wątpliwości czy mój mózg jest prawdziwy. Podziękowałam, NJ też... Jednak Jey musiał parę zjeść.

- Bardzo dobre, żałujcie że nie spróbowałyście. - powtarzał Jeydon przełykając ciastka.

Wyszliśmy na górę do mojego pokoju, Nina usiadła na podłodze jak zwykle, a Fox na łóżku. Ja natomiast stanęłam tuż przed nimi. Chwile przyglądaliśmy się sobie w milczeniu, Johnson przerażająco się uśmiechała w moją stronę wiedziałam dokładnie o co jej chodzi.

- Nie Nina nie jesteśmy razem. - powiedziałam i przewróciłam oczami.

- Co?! Jak to tak, no?

- No po prostu nie poprosił mnie o chodzenie, więc nie jesteśmy razem.

- A jakby Cię poprosił, zgodziłabyś się? - ciekawsko zapytał Jey.

- Ja... Nie wiem, musiałabym się poważnie zastanowić... Wiecie to tak jakby zmieniało się moje całe życie, zresztą spójrzmy prawdzie w oczy, on zasługuje na coś lepszego niż Lilyane McFly.

- A patelnią Ci ktoś kiedyś przywalił? - zapytała zirytowana Nina.

- Brat dwa razy, na szczęście nie mocno.

- To ja Ci przywalę trzeci raz, tak że nie będziesz czuła łba. - zaczęła się śmiać.

- Dobra, nie ważne, mam teraz inne zmartwienie.

- No tak, impreza Victorii.

- Nie, imprezą się nie martwię. Katherina się od dłuższego czasu nie odzywa.

- Katherina? A to ta twoja przyjaciółka z Nowego Yorku.

- Tak, straciłyśmy kontakt, wydzwaniam do niej po tysiąc razy. Zawsze ma zajęte.

- Może ma chłopaka? - odparła Nina.

- Co to ma do rzeczy?

- No wiesz gada z nim cały czas i w ogolę. - wtrącił Fox.

- Usunęła swoje konta na twiterze, facebooku i instagramie.

- No to coś musiało się stać, z byle powodu nie usuwa się tych kont wszystkich na raz, zazwyczaj.

Usiadłam na ziemi i złapałam się za głowę, dręczyło mnie to co się może teraz dziać z moją najlepszą przyjaciółką. Nina podjechała na tyłku do mnie i poklepała po ramieniu, mówiąc że będzie dobrze. Szkoda że wiele osób używa tego zwrotu „będzie dobrze‟ żeby pocieszyć kogoś, nie wiedząc czy tak na serio będzie. Może w ogóle nie będzie dobrze, może już nigdy nie spotkam Katrin? Nie, nie, nie... Taka myśl nie powinna mi nawet przechodzić przez moją mózgownicę. Muszę mieć nadzieje i myśleć pozytywnie. Usłyszałam że znów ktoś zadzwonił do drzwi, któż to mógł być. Po chwili, donośny głos Chrisa zawołał mnie na dół. Zeszłam tak jak zostałam zawołana. W przedpokoju stał Justina trzymający w ręku swój i mój strój. Podeszłam bliżej do niego i się uśmiechnęłam.

- Zapomniałaś zabrać swój strój.

- Dziękuję.

Macie czasem takie chwile, kiedy stoicie z kimś naprzeciwko siebie, milczycie i gapicie się, uśmiechając się przy tym jak idioci? To właśnie była taka chwila. Uśmiechając się patrzyłam w czekoladowe oczy chłopaka, on uśmiechając się patrzył w moje. Nieoczekiwanie usłyszałam gwizdanie i klaskanie na schodach. Można było się łatwo domyślić, że była to Nina i Jeydon. Obróciłam się i popatrzyłam się na nich jak na ludzi z bardzo niskim poziomem inteligencji. Zaprosiłam Biebera żeby został, tak też zrobił. Poszliśmy wszyscy znów do mojego pokoju. Każdy usiadł sobie wygodnie. Nagle Nina wpadł na pomysł, żeby się przebrać, wystroić i zrobić pamiątkowe zdjęcia. W końcu nie dużo czasu nam zostało do imprezy. Wyciągnęłam swój ulubiony aparat, dokładniej polaroid i czekałam aż pierwsza osoba czyli Fox, wyjdzie z łazienki. Kiedy to nastało, wszyscy ujrzeliśmy najprawdziwsze zombie. Jey zaczął się wygłupiać i drzeć, że wyssie nam mózgi, co Nina podsumowała, że żadne z nas go nie posiada. Chyba miała racje. Zdjęcia zombie były naprawdę przerażające, przyszedł czas na Ninę. Weszła do łazienki i po chwili wyszła. Przebrana za jeśli się nie myliłam stracha na wróble całego okrwawionego. Następnybył brązowooki szatyn, wyszedł szybciej niż Johnson, zasłaniając twarz peleryną i powtarzając że nam wyssie krew. Tamten o mózgach, ten o krwi, faceci... No i w końcu przyszła kolej na mnie. Podałam Ninie aparat i weszłam do łazienki, ściągnęłam swoje ciuchy i założyłam strój, pomalowałam się i dodałam odrobinę sztucznej krwi na twarz i szyję oraz założyłam plastikowe zęby. Wyszłam, uśmiechając się i pokazując swoje sztuczne wampirze ząbki. Nina zaczęła robić zdjęcia, a Justin podchodząc do mnie uklęknął przed mną pytając:

- Piękna wampirzyco, wyjdziesz za mnie?

- A gdzie pierścionek?! - krzyknął Jey.

- Cicho to jest spontan! - burknął Bieber.

- Muszę się zastanowić. - spojrzałam na szatyna uśmiechając się.

- Nie daj mi wyjątkowa długo czekać, me serce bez ciebie umiera. - uśmiechnął się.

- Justin ty jesteś martwy. - rzuciła NJ.

- Ah no tak racja. - zaczął się śmiać, tak jak wszyscy. - Dobra ludziska, zbieramy się na imprezę!

- Czekajcie! - krzyknęła Nina. - Zdjęcie grupowe!

Zrobiliśmy sobie zdjęcie grupowe i wszystkie fotki wrzuciliśmy do pudełka, no prawie wszystkie bo kiedy moi przyjaciele wychodzili już z mojego pokoju, ja jeszcze w ręce trzymałam nasze wspólne zdjęcie uśmiechając się do siebie. Zamiast wrzucić je do pudełka, podeszłam do tablicy korkowej i przypięłam je tam.

- Lily idziesz? - zawołała Nina.

Wyszłam z pokoju i zeszłam na dół, Jeydon i Justin byli już gotowi do wyjścia, ja z Johnson się jeszcze guzdrałam. Gdy już mieliśmy wychodzić, zatrzymał mnie mój brat. Powiedział żebym się dobrze bawiła i była ostrożna, obiecałam mu że tak też będzie. Wyszliśmy wszyscy razem ode mnie i skierowaliśmy się na imprezę do Vicky, a dokładniej na autobus. Price mieszałka jakieś trzydzieści do czterdziestu minut stąd w jakimś lesie, więc nie mieliśmy zamiaru tyle iść z buta bo zajęłoby nam to o wiele więcej czasu. Na przestanku czekaliśmy siedem minut, po czym wsiedliśmy do autobusu i zajęliśmy miejsca.

- Nie cykasz się że Vicky jak Cię zobaczy to Cię będzie chciała ukatrupić? - zapytała Nina.

- Spoko... I tak jestem martwa.

- Mówię serio, wiesz jaka ona jest.

- Będzie co będzie, najwyżej któraś z nas nie przeżyje tej nocy.

- Obyś ją przeżyła. - powiedział Jey poklepując mnie po ramieniu.

Po ponad pół godzinnej jeździe, byliśmy na miejscu. Wysiedliśmy z pojazdu i ruszyliśmy w stronę domu Price. Żeby tam dotrzeć trzeba było wyjść pod dość stromą górę. Słyszeliśmy już donośną muzykę i dostrzegaliśmy migające światła. Nagle przed nami pojawiła się wielka willa, naprawdę wielka. Podeszliśmy bliżej i weszliśmy na posiadłość. Wszyscy zaczęli się na nas gapić, ale tylko przez chwile. Zauważyłam Vicky różową księżniczkę, no a ona zauważyła chyba tylko osobę, z którą przyszłam. Podbiegła do nas i stanęła naprzeciwko niego.

- Hej misiaczku! - powiedział i przyssała się jak pijawka do jego ust.

Justin gwałtownie ją odsunął od siebie i popatrzył się na mnie. Victoria zorientowała się iż Bieber nie jest nią zainteresowany i skierowała swój wzrok również na mnie. Uśmiechnięta ironicznie i parsknęła:

- Lilyane McFly wyglądasz okropnie.

- Dziękuję ty też. - uśmiechnęłam się do niej zadziornie.

- Mam wielką nadzieje, że nie jesteście razem, ten całus mógłby być groźny dla waszego związku, tak samo groźny jak twoja osoba była dla mojego związku z Bieberkiem, który się zakończył Lilyane. A tak w ogóle, skarbie co ona tu robi?

- Stoi Vicky, stoi.

- Żartowniś, odpowiedz mi kochanie, wiesz że możemy potem się ostro zabawić tak jak kiedyś, kiedy byliśmy razem. - mówiła dziwnym głosem przymilając się do szatyna.

- Przyszła ze mną tak samo jak Nina i Jeydon, a i nie pamiętam żebyśmy kiedykolwiek się ostro bawili. - zbulwersowany Bieber chwycił mnie za rękę i omijając Price pociągnął mnie za sobą.

Weszliśmy do jej domu, Justin chwycił za piwo i zaczął pić. Widziałam, że był strasznie zdenerwowany. Kolejny raz czułam się winna, to ja go namówiłam na to żeby tu przyjść. Jeszcze nigdy nie wiedziałam, żeby był tak zły. Postanowiłam że też się napije, otworzyłam piwo i pomału wlewałam w siebie alkohol. Jak zwykle czułam że wszyscy swoje bezlitosne ślepia wlepiają we mnie. To chyba dlatego, że jestem trochę przewrażliwiona. Spojrzałam na chłopaka, pił już trzecie piwo. Szybki jest, ale jak tak dalej pójdzie nie dojdzie nigdzie. Ktoś pogłośnił muzykę, to była moja szansa żeby go odciągnąć od picia. Mocno złapałam go za ramie i pociągnęłam na parkiet. Był lekko wstawiony, ale zaraz mogło się to pogorszyć, dopiero co pił. Położyłam swoje ręce na jego barkach, on spojrzał na mnie trochę niedowierzająco, lecz po chwili na jego twarzy pojawił się uśmiech. Jego ręce wylądowały na moich biodrach, którymi poruszałam w rytm ostrej i brudnej muzyki. Sama byłam zaskoczona tym co robię, ale odkąd pamiętam, zawsze gdy słyszałam muzykę, stawałam się zupełnie inną osobą. Obróciłam się tyłem do Justina i zaczęłam się ocierać o niego, podobało mu się to, chwycił mnie w pasie i przyciągnął bliżej siebie. Zauważyłam Price, uważnie i z wściekłością przyglądałam się nam. Wskazywały na to jej przymrużone oczy i maltretowany przez nią kubek, który już był pozgniatany totalnie. Szatyn przejechał swoją ręką od pasa w górę chwytając mnie delikatnie za głowę i przechylając ją w lewo. Czułam jego gorący oddech na swojej szyi. Po chwili poczułam na szyi jego miękkie i rozgrzane usta. Po moim ciele przeszły wielkie ilości dość przyjemnych ciarek.

- Justin, proszę nie. - powiedziałam przestraszona.

- To ja Cię proszę. Obiecałem Ci, że zawsze będę przy tobie i zawsze Cię ochronię, słowa dotrzymuje. - mówił dość podpitym głosem.

Momentalnie wessał się w moją szyję, jego usta całowały każdy jej milimetr. Zamknęłam oczy i odchyliłam głowę do tyłu. Było to przyjemne, ale ja tego nie chciałam naprawdę, przynajmniej nie teraz. Bałam się... Moje życie zostało uratowane przez piosenkę, która się właśnie skończyła. Przeprosiłam Justina i odeszłam na chwile od niego, od razu zauważyłam, ze podbiła do niego Victoria. Pomimo, że Bieber był coraz bardziej pijany ufałam mu że nie zrobi żadnego głupstwa. Wybiegłam z willi i usiadłam na ławce przed nią. Z budynku wyszła Nina, spojrzała na mnie i usiadła obok.

- Co ty tu robisz? - zapytała. - Czemu się nie bawisz? Jeydon podrywa laski, ja jestem wstawiona, Bieber chyba tańczy z piwem bo widziałam jak Vicky się koło niego kręci, ale jakoś nie widziałam u niego zainteresowania nią, nawet alkohol jest bardziej interesujący niż ona.

- Dziwnie mi jakoś.

- Jesteś pewnie pijana.

- Nie, wypiłam jedno piwo, dziwnie się czuje w inny sposób.

- To znaczy?

- Czuje coś tutaj. - pokazałam na miejsce w okolicy brzucha.

- Ale że źle się czujesz? - wystraszyła się Nina.

- Nie, czuje tutaj dziwnie uczucie. - przełknęłam ślinę. - Wyrwałam Justina do tańca, żeby nie pił. Tańczyliśmy, a potem on zaczął mnie całować po szyi.

Nina uśmiechnęła się i pokiwała znacząco głową. Spojrzała na mnie i chwyciła za ramię.

- Ty dokładnie wiesz co czujesz, ale musisz przestać się tego bać. Musisz dążyć do własnego szczęścia, zauważyłam że zbyt bardzo się przejmujesz wszystkim. Niepotrzebnie, życie to jeden wielki spontan, tego się trzymaj. A teraz chodź do środka i się baw!

Johnson podniosła się i niepewnym krokiem trafiła do drzwi, ja natomiast wstałam i trochę pewniejszym krokiem weszłam za nią. Zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu, szukałam szatyna, ale nigdzie go nie było, ku mojemu zdziwieniu potwora czyli Price też nie. W dziwnych okolicznościach znikli gdzieś razem? Pewnie przypuszczacie co wtedy przetaczało się przez moje myśli...

Ciąg dalszy nastąpi...

Od autorki: Jestem dość zadowolona z tego rozdziału. Mam ogromną nadzieje, że wam się też podoba. Naszła mnie nagła wena, więc jestem już w trakcie pisania 23 rozdziału, dalszej części 22 i więc za niedługo powinien się pojawić, pozdrawiaaaam :D