Rozdział [ 25 ]

- No to prawie jesteśmy. - powiedziałam widząc już mój dom.

Justin nie odezwał się, udając obrażonego szedł dalej. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego lekko marszcząc czoło. Szatyn w pewnym momencie stanął kiedy nie słyszał moich kroków, był jakiś metr ode mnie, popatrzył się za siebie i uśmiechając się zapytał czy coś się stało. Tym razem ja nic nie odpowiedziałam, ruszyłam wymijając go i uderzając w jego ramię swoim. Chłopak w pewnym momencie chwycił mnie za rękę, tym samym zatrzymując mnie. Staliśmy tak chwile, wzrok miałam wbity w coś przed sobą, nie obróciłam się.

- Ja tylko żartowałem, przepraszam.

- Wiem, nie jestem o to zła.

- Więc o co? - zdziwił się.

- Czemu w ogolę myślisz że jestem zła? - zapytałam.

- Czuje to. - rzucił półszeptem.

- Jeśli to czujesz to też powinieneś wiedzieć o co mogę być zła. - odparłam i szybko obracając głowę w jego stronę zaczęłam wpatrywać się w jego ciemno czekoladowe oczy.

Bieber przełknął gwałtownie ślinę widząc nie małą wściekłość na mojej twarzy, a ja wyrywając swoją rękę z jego uścisku skierowałam się w stronę domu. Justin szedł za mną, co chwile zerkałam na niego ukrytkiem. Miał spuszczoną głowę, ręce w kiszeni i dopadło go coraz to większe przygnębienie. Co jakiś czas podnosił tą głowę by na mnie popatrzeć, w jego oczach był widoczny smutek. Nie mogłam na to nic poradzić, bo nie wiedziałam co jest na rzeczy. Podeszłam do drzwi mojego domu i zatrzymałam się przed nimi. Bieber podszedł do mnie i stanął tuż za mną kładąc jedną rękę i opierając się nią o framugę. Pomału widząc jego dłoń obróciłam się w jego stronę i oparłam się plecami o drzwi. Wpatrywaliśmy się w siebie przez jakiś czas. Szatyn po dość długiej ciszy uderzył nerwowo ręką i odsunął się ode mnie.

- To na razie. - powiedział cicho i odszedł.

Chwyciłam za klamkę i naciskając ją popchnęłam drzwi. Weszłam do środka i skierowałam się do salonu po czym bezwładnie usiadłam obok brata, który jak zwykle miał nos w laptopie, a jego palce w niesamowitym tempie przyciskały małe klawisze. Nagle zorientował się, że już przyszłam, w czas. Zamknął urządzenie, odłożył na stół i obejmując mnie zapytał:

- Co się stało?

- Coś się dzieje z Justinem, dziwnie się zachowuje martwię się o niego.

- To on tak przywalił przed chwilą w ścianę? - zdziwił się Chris.

- Tak, jest strasznie podenerwowany, spięty. Nie mam pojęcia o co mu chodzi.

- Pewnie coś go bardzo dręczy.

- No co ty nie powiesz braciszku. - powiedziałam kpiąco.

- A jak było na imprezie? Chyba gruba impra bo przesiąkłaś wszystkimi zakazanymi rzeczami.

- Było spoko, do puki ktoś nie zadzwonił na policje i nie musieliśmy uciekać w głąb lasu, kiedy było tak cholernie zimno.

- Trochę treningu Ci nie zaszkodzi.

- Byłam pijana, ledwo trzymałam się na nogach! Justin musiał mnie nieść.

- Ale nikt Cię no wiesz, nie wykorzystał? Nie będzie małych McFlyów? - zaśmiał się.

- Chris! - krzyknęłam oburzona.

- No co? Jak byłaś aż tak pijana to pewnie nic nie pamiętasz, może coś się takiego stało i Justin jest o to zły?

- Coś czuje że ty mi nie pomożesz...

Wstałam, wyszłam na górę i od razu poszłam do łazienki. Odkręciłam kurek by nalać wodę do wanny. Ściągnęłam brudne ubrania, wrzuciłam je do kosza i zanurzyłam się w gorącej wodzie. Chwyciłam za płyn i wlałam odrobinę. Miałam nadzieje że ta odprężająca kąpiel dobrze mi zrobi i przestanę tak myśleć nad tym co jest powodem smutków Justina i co działo się podczas imprezy kiedy nie byłam świadoma niczego. Niestety, przez tą samotność, wszystko się nasiliło, główkowałam jeszcze bardziej. Jeszcze te podejrzenia Chrisa, przez niego mam więcej idiotycznych myśli. Siedząc sobie tak w wannie doszło coś do mnie. Przykurczyłam nogi i przytuliłam się do nich, kładąc na kolanach podbródek. A jeśli coś zaszło pomiędzy mną i Justinem? Jeśli jest na mnie zły bo niczego nie pamiętam? Nie, nie... To nie jest możliwe... Chociaż z drugiej strony to by wyjaśniało jego dziwne zachowanie, pomimo to raczej nie przyzna się do niczego, cały czas zaprzeczał, więc wątpię żebym cokolwiek na ten temat z niego znów wydusiła. Zresztą jesteśmy przyjaciółmi, bardzo bliskimi przyjaciółmi. Moment, on mnie całował po szyi. O mój Boże... W jednej chwili to przyjemna uczucie, które towarzyszyło mi podczas gdy jego usta stykały się z moją szyją poczułam i przez moje ciało przebiegł dreszcz. Uderzyłam w taflę wody, która rozpryskując się zamoczyła wszystko w pobliżu. Zacisnęłam pięści i zamknęłam oczy. Nie wiedziałam czy to co poczułam na policzku to spływające łzy czy krople wody. Jednak wiedziałam, że oszukuje samą siebie. To już nie jest tylko przyjaźń. Czuje do niego coś więcej, nie mam pojęcia czy to że wszyscy twierdzą, że on do mnie też to prawda, w głębi duszy miałam nadzieje, że tak. Przeczuwałam, że tak to się skończy. Kiedy mam coś, pragnę tego więcej i tak też się właśnie stało. Właśnie w tej chwili, marzyłam żeby być obok niego. Źle się czułam z tym, że odszedł, a nasze pożegnanie było takie chłodne. Szybko wyszłam z wanny, wypuściłam wodę i owinęłam się w ręcznik. Skierowałam się do swojego pokoju, wyciągnęłam z szafki jakieś ciuchy i założyłam je na siebie. Wiedziałam, że jedyną osobą jaka może mi teraz pomóc jest nasza sąsiadka Ever. Wróciłam do łazienki, rozczesałam lekko skołtunione włosy i zbiegłam na dół. Założyłam buty i kurtkę. Chris, który nadal siedział w salonie obejrzał się za siebie.

- Gdzie się wybierasz? Pół godziny temu dopiero przyszłaś i już wychodzisz? Nawet nic nie zjadłaś.

- Muszę iść porozmawiać natychmiast z Ever, bo z tobą rozmowa mi nie pomaga. I nie jestem głodna, zjem coś jak wrócę.

Wyszłam z domu i szybkim krokiem skierowałam się do sąsiadki. Stanęłam przed jej drzwiami i zapukałam w nie, po chwili otworzyły się. Wyższa ode mnie brunetka wytrzeszczyła oczy po czym sztucznie się uśmiechnęła. Wyglądała trochę jakby nie chciała mnie wpuścić.

- Przyszłam nie w porę? - zapytałam.

- Eee nie, nie skądże, wejdź.

Ever otworzyła szerzej drzwi, powoli weszłam do środka i udałam się do salonu. Nagle stanęłam jak wryta. Justin siedział na sofie był blady, patrzył się przed siebie, nie mrugał. Był to dość przerażający widok. Czułam że szatyn był już świadomy, tego iż teraz się już nie wykręci. Wszystko wskazywało na to, że jednak coś się stało. Silver chwyciła mnie za ramię i spoglądnęła na mnie.

- Coś jest nie tak? Czemu Lily nie usiądziesz? A ty Justin czemu taki blady? Wyglądasz jakbyś ducha zobaczył.

Dziewczyna usiadła naprzeciwko brązowookiego, niepewnie ruszyłam w ich stronę i usiadłam obok Biebera.

- Czemu tak milczycie? - zaśmiała się Ever.

- Bo jest trochę dziwnie, kiedy jedno z przyjaciół ukrywa coś przed drugim. - powiedziałam rzucając złowrogie spojrzenie na chłopaka.

Brązowooki westchnął i zamknął na chwilę oczy. Brunetka zerknęła na niego i zapytała:

- Ukrywasz coś przed nią?

- Nic nie ukrywam okej?! - wybuchnął i momentalnie wstał.

- Jasne! A twoje dziwne zachowanie i to że tu przyszedłeś pogadać z Ever niby nic nie znaczy?! - krzycząc również wstałam.

- Pokłóciliście się?

- Nie! - krzyknęłam równocześnie z Bieberem.

- Praktycznie od rana chodzisz podbudowany. Justin ja Cię nie poznaję. - posmutniałam.

- Czasami trzeba po prostu dać spokój pewnym sprawą by nie stracić tego co jest najważniejsze. - powiedział wbijając we mnie wzrok. - Muszę już iść. - burknął pod nosem i wyszedł trzaskając drzwiami.

Kiedy usłyszałam huk, wzdrygnęłam się. Usiadłam ponownie na sofie i spojrzałam na starszą przyjaciółkę. Byłam trochę oszołomiona. Co miało znaczyć to co przed chwilą powiedział Justin?

- Teraz to się chyba pokłóciliście. - odparła.

- Mówił Ci coś? - zapytałam nerwowo.

- Co masz na myśli?

- O wczorajszej imprezie?

Nastała głucha cisza, Silver otworzyła usta jakby chciała coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła.

- Ty coś wiesz. - zbulwersowałam się.

- Nie, był tu bo...

- Waśnie po co tu był? - przerwałam jej. - Wiem że nie przychodzi do ciebie często.

- Przyszedł po radę.

- Na temat czego? - przymrużyłam oczy.

- Na temat swojego dalszego życia.

- A dokładniej?! - uniosłam głos.

- Jak będziesz krzyczeć to nie będziemy rozmawiać.

- Okej, jestem spokojna, ale powiedz mi dokładniej po co tu był i o czym rozmawialiście, proszę... Martwię się o niego.

- Choćbym chciała Ci powiedzieć to nie mogę. Musicie wszystko załatwić między sobą.

- Jak mam coś z nim załatwiać, skoro ten idiota nic mi nie chce powiedzieć?!

- Prosiłam Cię żebyś nie krzyczała. - powiedziała w miarę spokojnie.

- Przepraszam, ja po prostu nie wiem co mam robić. - poczułam jak zaczynają mi napływać łzy.

Ever widząc to jak zaszkliły mi się oczy przesiadła się obok mnie i obejmując mnie mocno przytuliła do siebie. Jej ręka zaczęła szybkim ruchem gładzić moje włosy, a ja wtulona w nią po prostu pękłam. Nie mogłam się opanować.

- Justin bardzo Cię lubi Lily, zależy mu na tobie, nie chce Cię stracić. Wydaje mi się, że to miał na myśli mówią, że czasami trzeba po prostu dać spokój pewnym sprawą by nie stracić tego co jest najważniejsze. Musisz postarać się go zrozumieć, on teraz też z czymś bardzo walczy, dlatego też stał się taki a nie inny.

Podniosłam wzrok i odsuwając się od przyjaciółki popatrzyłam na nią.

- Ja... Ja chyba czuje coś do niego więcej niż tylko zwykłą przyjaźń. - wydukałam. - Nawet czasem po prostu wydaje mi się że nie potrafię bez niego normalnie funkcjonować, próbowałam sobie wmówić, że tak nie jest... Ale ile można się oszukiwać?

Brunetka uśmiechnęła się dość promiennie, trochę to było dla mnie dziwne ponieważ ja się jej wyżalam, a ona się śmieje. Może o czymś wie?

- Czemu się uśmiechasz? - zapytałam wycierając łzy.

- Bo wiem, że prędzej czy później wszystko się ułoży.

- Może jaśniej pani psycholog?

- Zobaczysz sama, musisz być tylko cierpliwa.

Pokiwałam głową parę razy i wstałam. Podziękowałam przyjaciółce za rozmowę i udałam się ku wyjściu. Nie chciałam wracać do domu. Gdyby mnie Chris zobaczył w takim stanie od razu zasypałby mnie milionem pytań co by mnie mogło zirytować i co mogłoby się dla niego źle skończyć. Postanowiłam, że pójdę w drugą stronę. Robiło się już ciemno i było coraz zimniej, ale nie przeszkadzało mi to, wręcz przeciwnie czułam się o wiele lepiej. Możliwe, że ta rozmowa z Ever mi pomogła. Szłam środkiem ulicy, pomyślicie penie że głupi pomysł. Mi tam to było aktualnie obojętne. Zresztą rzadko kiedy jechało tam auto, od czasu do czasu przejechał autobus. Przechodząc obok różnych miejsc, zatrzymałam się przy teatrze. Spojrzałam w górę i postanowiłam wejść na dach budynku, tak jak to robię z Justinem kiedy potrzebujemy chwili spokoju i wyciszenia. Podeszłam do schodów i powoli zaczęłam wychodzić na górę. Kiedy się już tam znalazłam zobaczyłam że ktoś tam siedzi, tuż przy krawędzi, miał założony kaptur na głowę, więc nie byłam pewna czy to on. Ale raczej nikt inny tu nie przesiaduje, tylko my. Bezszelestnie podeszłam do osobnika i nad nim stanęłam. Złapałam za jego kaptur, a kiedy próbowałam go ściągnąć, chwycił mnie za nadgarstek. Przypomniał mi się mój sen. Też podeszłam do niego od tyłu, też załapał mnie za nadgarstki. Poczułam jego dotyk, już byłam pewna że to on. Trzymał mnie mocno, nie puszczał. Usiadłam obok niego. Bieber z opuszczoną głową przyglądał się mojej zimnej dłoni. Nagle zaczął ją rozmasowywać i rozgrzewać. W pewnym momencie popatrzył się na mnie, nie było już w jego oczach tej złości co przedtem.

- Przepraszam za to, że nie byłem dziś sobą.

- Nie musisz za to przepraszać.

- Wiem o co możesz być zła, wiedziałem już wcześniej, ale...

- Czasami trzeba po prostu dać spokój pewnym sprawą by nie stracić tego co jest najważniejsze. Tak to szło? - uśmiechnęłam się.

- Nie wybaczyłbym sobie gdybym Cię stracił. Jesteś najlepszą rzeczą jaka mi się przytrafiła w moim życiu, nie licząc mojego rodzeństwa.

- Czyli nie wytłumaczysz mi o co chodzi?

- Nie, przynajmniej nie w tej chwili.

Westchnęłam i pogodziłam się z tym, nie miałam zamiaru zadręczać go znowu pytaniami, byłoby to bez sensu. Położyłam głowę na jego ramieniu. Bieber przysunął się do mnie i objął mnie. Było to naprawdę miłe. Poczułam jak moje ciało się rozgrzewa. Nie odczuwałam już tego ucisku na sercu, które było spowodowane okłamywaniem samej siebie. Ja Lilyane McFly oficjalnie ogłaszam samej sobie, że będę dążyć do tego aby moja przyjaźń z Justinem rozwijała się i powstało z tego coś innego, oczywiście jeśli on czuje to samo. Gorzej jeśli wystarczy mu tylko przyjaźń. Jedyne co mogę zrobić to posłuchać Ever, muszę czekać aż wszystko się ułoży i w końcu będę mogła być całkowicie szczęśliwa, dość samolubnie to brzmi, ale czasem trzeba zrobić coś dla siebie.

- Bieber? - zerknęłam na niego.

- Nom?

- Czemu akurat ja? - zapytałam.

- Czemu akurat ty? Co?

- No czemu się ze mną przyjaźnisz. - zaśmiałam się.

- Jeszcze się nie zorientowałaś? Powtarzam Ci to cały czas.

- To powtórz kolejny raz, dla jasności.

- Przyjaźnię się z tobą bo jesteś wyjątkowa. Masz coś w sobie co mnie do ciebie ciągnie. Czasem gdy jestem sam, gdy ciebie nie ma obok, czuję jakby nie było cząstki mnie. Wypełniasz moje życie czymś niesamowitym. Nigdy nie spotkałem kogoś takiego jak ty. Teraz już wiesz? - uśmiechnął się.

Pokiwałam głową i zagryzłam wargę, przez to co Justin powiedział, naprawdę poczułam się wyjątkowa. Moje życie się zmieniło, kiedy jestem przy nim, nie myślę o tym że nie mam rodziców, już to tak bardzo mnie nie boli, nie myślę o problemach z Price i o innych negatywnych rzeczach. Przez tyle lat, czułam cholerną pustkę. Teraz ta pustka zniknęła. Ponad godzinę siedzieliśmy jeszcze na dachu teatru. Śmialiśmy się, rozmawialiśmy, wnerwialiśmy się. To co zwykle, jak to prawdziwi przyjaciele, lub coś więcej. Potem zważając na to iż jutro jest szkoła, wróciliśmy do domów, Justin mnie odprowadził. Pod moimi drzwiami dłuższą chwilę jeszcze gadaliśmy, wydawało mi się że Chris próbował nas podsłuchać. Najfajniejsze w tym wszystkim było to, że już nie byłam taka spięta. Zachowywałam się bardziej naturalnie, swobodnie. Wszystko dzięki temu, że w końcu przestałam udawać że nic nie czyje.

Od autorki: Mam nadzieje, że rozdział się podoba. Nic się na razie takiego między Lily i Justinem nie dzieje, ale za niedługo postaram wam się to wynagrodzić. Zresztą musicie mnie zrozumieć, mam plan na opowiadanie i żeby mi się nie posypało wszystko, muszę się jego trzymać :D

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Jeśli już przeczytałaś/eś rozdział, proszę zostaw w komentarzu swoją opinię :)

Followujcie mnie na TT, jeśli chcecie follow back wystarczy do mnie napisać, może też follować mnie na Instagramie :D