Rozdział [ 33 ]

Patrzyłam się na lekarza, który szybkim ruchem ręki ściągnął maskę. Czułam że zaraz wybuchnę jeszcze większym płaczem jeśli mi nie powie. Nagle otworzył usta i oznajmił:

- Operacja się udała, wydobyliśmy z ciała pocisk, na szczęście nie naruszył żadnych wewnętrznych narządów. Jednak nadal jest w stanie ciężkim, stracił bardzo dużo krwi, przez pewien czas będziemy mu ją podawać. Trzeba mieć nadzieje że jego stan się poprawi.

I wybuchłam, tylko że tym razem łzy były spowodowane radością, nie miałam się jeszcze co zbytnio cieszyć bo Justin jest w ciężkim stanie, ale jak to lekarz powiedział, trzeba mieć nadzieje. Zostawił nas wracając do swoich obowiązków. Jakieś pól godziny później Justin leżał już w jednej z sal szpitala. Poinformowała nas o tym ta sama pielęgniarka, która opatrywała mi rany. Powoli zaczęłam się tam przemieszczać, mój brat trzymał mnie. Kobieta pytała czy czasem nie potrzebujemy wózka, jednakże aż tak źle ze mną nie było. Podeszłam do okna za którym leżał Bieber, położyłam na szybie dłoń i zaczęłam się w niego wpatrywać. Pattie chwyciła mnie i otwierając drzwi wprowadziła do środka. Ever z Chrisem zostali na zewnątrz. Pomału podeszłam do jego łóżka. Ręką przejechałam po pościeli docierając do jego dłoni. Była ciepła, delikatnie ją chwyciłam. Mama Justina patrzyła się na nas, a dokładniej na mnie uśmiechając się, wyraźnie nie chciała żebym jeszcze bardziej płakała, wiedziała że zostałam skrzywdzona przez to co przeszłam, nie tylko fizycznie bo psychicznie też. Nieprzytomny szatyn sprawiał wrażenie martwego. Wiecie jak bardzo chciałam zobaczyć jego czekoladowe oczy w tamtej chwili, usłyszeć jego ciepły głos. Pomimo rozmowy z Ever nadal sądziłam że to moja wina, to dziwne uczucie które mnie przeszywało, ta bezsilność.

- On się obudzi prawda? - spytałam podłamanym głosem.

- Na pewno, nie dopuszczam do siebie innej możliwości.

Spojrzałam na Pattie siedzącą od drugiej strony łóżka, jej zewnętrzny spokój, uspokajał również i mnie, chociaż wiedziałam że w środku cierpi, w końcu to jej syn.

- Przepraszam... - wydusiłam z siebie ze łzami w oczach.

- Za co ty przepraszasz skarbie?

- Gdyby nie ja, pani syn nie leżałby tu teraz. - spuściłam głowę.

- Gdyby nie ty mój syn nie byłby tak bardzo szczęśliwy.

Spojrzałam na nią, to co powiedziała, jeszcze bardziej sprawiało że chciałam żeby już się obudził. Najgorsze było to że nie miałam pojęcia kiedy to nastąpi, lekarz nic nie powiedział, nie miałam żadnej informacji. Mój brat razem ze swoją potajemną dziewczyną podeszli do mnie. Chris chwycił mnie za ramię i chciał zabrać mnie do domu, jednak odmówiłam, zostałam tam, a oni wyszli.

Mijały dnie i noce, wydawało mi się że to już trwa wieki. To oczekiwanie aż w końcu się obudzi nie miało końca. Nie wracałam do domu, siedziałam tam cały czas. Jedynie McFly przynosił mi czyste ciuchy i jedzenie. Nie byłam w stanie go zostawić. Pomimo zmęczenia chciałam cały czas przy nim być i byłam.

- Lilyane może pójdziesz w końcu do domu? Odpoczniesz, zaraz przyjdzie jego mama ona go popilnuje. - powiedziała pielęgniarka.

- Nie mogę, nie zostawię go.

- Jesteś strasznie uparta. - zaśmiała się.

- Wie może pani kiedy on się obudzi? - zapytałam z nadzieją że może coś wie.

- Tego nikt nie wie, jego ciało walczy, ale widać poprawę. Miejmy nadzieje że nasz artysta za niedługo otworzy oczy.

Ile jeszcze muszę czekać? Nie traciłam nadziei, nie miałam takiego zamiaru, ale jeśli bardzo kogoś kochasz nie jesteś w stanie bez niego wytrzymać, a co dopiero funkcjonować. Pielęgniarka zostawiła nas samych. Wyszłam stamtąd na chwilę, skierowałam się do łazienki, nie poszłam tam by załatwić swoje potrzeby, znalazłam się tam w zupełnie innym celu. Stanęłam przed dużym lustrem i niechętnie podniosłym bluzkę do góry. Wpatrując się w blizny na moim ciele miałam ochotę zniknąć, zostałam oszpecona. Wszyscy mówią że to zniknie, lecz ja mam inne zdanie na ten temat, wszyscy próbują poprawić mi humor. Wiadome, wygląd nie jest najważniejszy, ale to nie to mnie tak bardzo dołowało. Jestem dość wrażliwa na niektóre rzeczy przywołujące to co się kiedyś wydarzyło. Właśnie te blizny przypominały mi coś, a dokładnie kogoś. Nie chciałam o tym pamiętać, o nim. Jednakże za każdym razem widząc swoje ciało wszystko bezlitośnie powracało, najgorszy jest ten ból już nie fizyczny, ale psychiczny. Czułam że jestem ledwo żywa, moja zaspana twarz wyglądała potwornie. Wróciłam na salę gdzie leżał Justin, rozejrzałam się i ostrożnie położyłam się obok niego. Było wystarczająco miejsca. Czemu nie pomyślałam o tym wcześniej? Moja ręka spoczęła na jego torsie. Wspomnienia powróciły, to jak leżeliśmy w jakimś pokoju na imprezie u Price. Wtedy patrzył na mnie tak że przez moje ciało przepływało tysiące, a nawet miliony przyjemnych dreszczy. Gdyby obudził się i spojrzał tak teraz na mnie. Podniosłam wzrok do góry z nadzieją że tak się stanie, jednak rozczarowałam się. Wciąż miał zamknięte oczy, nie był w śpiączce, po prostu był tak bardzo osłabiony że głęboko i długo spał. Nadzieja matką głupich jak to się mówi. No cóż w takim razie wolę być głupia i posiadać jakąś nadzieję. Zmęczenie coraz bardziej dawało o sobie znać, jeszcze to że się położyłam zmuszało mnie do snu. Zamknęłam oczy, dosłownie na chwilę, tak mi się wydawało. Poczułam jak ktoś mnie przykrywa, nie zbudziło mnie to. Zrobiło mi się o wiele cieplej. Wyobrażałam sobie wtedy że to Justin, że wszystko jest w porządku, leżymy razem u niego lub u mnie, nie ważne. Pijemy coś ciepłego, oglądamy film. Wtuleni i szczęśliwi. Cholera czemu to nie może być rzeczywistością?

Nie przypuszczałam że prześpię cały dzień, a potem jeszcze noc i obudzę się dopiero następnego dnia. Poczułam jak ktoś dotyka mój policzek i powoli przejeżdża po nim kciukiem. Uśmiechałam się przez sen i w pewnym momencie doszło coś do mnie. Momentalnie otworzyłam oczy. Ręka która spoczywała na mojej twarzy należała do niego. Popatrzyłam się w górę. Chłopak uśmiechnął się, widząc to od razu odwzajemniłam jego uśmiech. Moje oczy się zaszkliły, obudził się. Nie mogłam w to uwierzyć.

- Cześć wyjątkowa. - powiedział zachrypniętym głosem. - Lubię patrzeć jak śpisz.

- Długo tak już jesteś z nami? - zapytałam.

- Cały czas byłem z wami, tylko nie mogłem się odezwać. Nie miałem sił nawet otworzyć oczu, ogarnęła mnie taka bezsilność. - pokiwał głową. - Tak w ogóle to słyszałem wszystko, przestaniesz się obwiniać?

- Ale gdyby nie zadzw...

Jego palec wylądował na moich ustach co przerwało mi dokończenie wypowiedzi. Jego spojrzenie wszystko już mi powiedziało.

- Ciesze się że udało mi się Cię uratować, wiesz jeśli miałbym umrzeć byłbym spełniony, bo usłyszałem coś co mnie naprawdę uszczęśliwiło.

- Co takiego?

- Piosenkę, którą dla ciebie napisałem i to coś co powiedziałaś kiedy skończyłaś koić mój ból swoim głosem.

- To piosenka dla mnie? - zdziwiłam się.

- Nie, historia z piosenki jest zupełnie przypadkowa. - zaśmiał się. - No oczywiście że jest dla ciebie. A więc przypominasz sobie co powiedziałaś wtedy?

Powiedziałam mu że go kocham, teraz już nie ma odwrotu. Nie mogę się wypierać rzeczy która jest prawdą. Skoro ja wiem że on coś czuje i on wie że ja coś czuje, to chyba nie ma problemu prawda?

- Przypominam sobie. To były pewne dwa słowa. - uśmiechnęłam się. - Wiem co się wydarzyło u Vicky. - zmieniłam temat. - Czemu mi nie powiedziałeś o tym co tam zaszło?

- Bo tam nic nie zaszło, zresztą bałem się. A jeszcze gdy zorientowałem się że byłaś pijana i nie pamiętałaś tego, bałem się że jeśli Ci powiem to ty po prostu się wystraszysz.

- Jesteś głupi...

- Wiem, ale za to mnie kochasz nie? - uśmiechnął się zadziornie.

Momentalnie zrobiłam się czerwona. Powiedział to perfidnie, nienawidzę go, a zarazem tak jak powiedział kocham, irytujący, romantyczny, cham.

- To był cios poniżej pasa. - spojrzałam na niego.

- Piękna, cios poniżej pasa to dopiero możesz poczuć.

Wiedząc teraz że mi się podoba stał się pewniejszy, wychodzi na to że mam przesrane.

- Bieber opanuj się nie jesteście sami. - powiedziała Nina.

Obróciłam się i ujrzałam przyjaciół siedzących przy drzwiach, uśmiechali się do nas. Jedno mnie zastanawiało czemu nie są w szkole? O tej porze dawno trwały już zajęcia. Ja rozumiem że przyszli nas odwiedzić, ale pomimo wszystko jest bardzo wcześnie.

- Co wy tu robicie? - zdziwiłam się.

- Szkoła zamknięta, a nie mogliśmy wysiedzieć w domu więc postanowiliśmy że wpadniemy do was wiesz, akurat przyszliśmy jak Justin się obudził.

- Ta, ja sobie smacznie spałem i w pewnym momencie dostałem tysiąc wiadomości od Johnson, że jedziemy do was, a jak jej nie odpisywałem kilka minut to zaczęła wydzwaniać, tak właśnie Nina nie mogła wysiedzieć, ja spałem. - odparł żartobliwie Jeydon.

- Czekaj powiedziałaś, że szkoła jest zamknięta? - dopytywałam.

- No tak, po tym co się stało parę dni temu będzie zamknięta do końca tego roku. Policja próbuje znaleźć sprawcę i szuka dowodów w szkole, a wiesz jakbyśmy do niej chodzili moglibyśmy jest zatrzeć niechcący. Przynajmniej mamy wolne, szkoda że czyimś kosztem. A jak się ty czujesz Lily?

- Aktualnie, bardzo dobrze. - mówiąc to spojrzałam na szatyna. - Wiesz co Nina, zrobiłam się bardzo głodna, niedaleko jest szpitalna stołówka może pójdziemy coś zjeść?

- Nie jestem głodna, jadłam śniadanie.

- Nina... Jesteś bardzo głodna ja to wiem. - powiedziałam stanowczo schodząc z łóżka i dając jej jakiekolwiek znaki że musimy natychmiast wyjść.

- Aaa masz racje, już strawiłam śniadanie i coś czuję że robię się bardzo głodna.

Zostawiłyśmy chłopców i skierowałyśmy się w jakieś zaciszne miejsce, musiałam z nią poważnie porozmawiać w końcu jest moją przyjaciółką, jej rada jest dla mnie bardzo ważna, a teraz jej naprawdę potrzebowałam. Usiadłyśmy na korytarzu, NJ popatrzyła się na mnie i się uśmiechnęła. Chyba podejrzewała już czemu ją poprosiłam na słówko. Czekała aż coś w końcu z siebie wyduszę.

- Justin usłyszał to jak mówiłam że go kocham.

- Wtedy kiedy rozmawiałyśmy w szkole?

- Nie, wtedy kiedy umierał. - otrząsam się. - Nieprzyjemnie o tym się mówi.

- To świetnie, powiedzcie sobie to jeszcze raz tak na spokojnie i bądźcie ze sobą.

- W tym problem, ja nie wiem jak mam mu to powiedzieć.

- Czekaj, wtedy kiedy umierał, dałaś radę a teraz nie? - zdziwiła się. - Mamy sobie iść?

- Nie, nie po prostu wtedy byłam pod pewną presją, bo myślałam że to już koniec.

- Nie chcesz z nim być? - przyjaciółka spojrzała na mnie krzywo.

- Nie że nie chce, tylko się boję.

Wytłumaczyłam Ninie dlaczego się boję, to było proste i chyba zrozumiałe czemu. Widzę co się teraz dzieje, jak ludzie reagują nawet kiedy jesteśmy tylko przyjaciółmi. Co dopiero będzie gdy się dowiedzą że jesteśmy razem? Vicky znów będzie próbowała się mnie pozbyć tylko że z podwojoną jak nie potrojoną siłą. A Beliebers? Co oni wszyscy na to, wiem że musielibyśmy się jakoś łagodnie ujawnić, ale nie trudno o to, w szczególności ze wszędzie roi się od jego fanów. Z drugiej strony, czemu mam się przejmować tym wszystkim, ludzie sobie pogadają, w końcu im się znudzi. Price i tak będzie kombinować bez przerwy, a moja rodzina Beliebers... Może mnie zaakceptują. Chociaż na razie wolałabym się nie ujawniać z tym, wiem że wtedy moje życie zmieniłoby się nie do poznania, co ja gadam, już się zmieniło, ale nie chce żeby było jeszcze gorzej, przynajmniej nie teraz.

- Lily sądzę że nie powinnaś zawracać sobie tym wszystkim głowy i posłuchać tego czegoś co Ci pyka w klatce piersiowej, zbyt bardzo się przejmujesz. Zrób coś w końcu dla siebie nie zważając na taką na przykład Price, fakt jest agresywna i niebezpieczna. - zaśmiała się. - Ale jakoś to przeżyjesz, wierze w ciebie.

Skoro Nina ma takie zdanie na ten temat, chyba powinnam się jej posłuchać. Zauważyłam że dwie pielęgniarki targają jakiś worek na plecach i kierują się do sali szatyna. Wstałyśmy i podeszłyśmy tam.

- No panie Bieber, wielbicielki. Obudził się pan więc można to teraz wszystko odczytać.

Belieberki? Naprawdę szybko informacje się rozchodzą, tak samo będzie jak będziemy chcieli być razem. Znowu zaczynam gadać głupoty, muszę przestać, właśnie teraz w tej chwili. Podeszłam po worka i wyciągnęłam parę listów podając je Justinowi.

- Pomożecie mi to czytać? Tego jest zbyt wiele. - uśmiechnął się.

Ten widok, naprawdę przyprawił mnie o przyjemny dreszcz. Justin taki radosny, może i trochę poturbowany i wiedzący o tym że go kocham, ale ja też coś wiem.

- Dobra co my tu mamy, cześć Justin, bardzo się o ciebie martwię mam nadzieje że wyzdrowiejesz, twoja wierna fanka. - przeczytała Fox.

- Posłuchajcie tego, cześć Justin mam nadzieje że wyzdrowiejesz, czekam na ciebie twoja przyszła żona. - Nina spojrzała na mnie. - Gdyby nie to że jest tu podpisane Marina, pomyślałabym że to ty napisałaś Lilyane.

Wybuchnęliśmy wszyscy śmiechem, było niezła zabawa przy tym, a przeczytanie tych wszystkich listów zajęło nam kilka godzin, kiedy tylko skończyliśmy, jeden z lekarzy zabrał Justina na badania, my zostaliśmy w sali. Tym razem Jeydon patrzył na mnie jakby chciał wyciągnąć jakieś informacje, chyba rozmawiał z Bieberem o czymś.

- Czego chcesz? - parsknęłam w żartach.

- Ni ja chciałem się spytać czy ty i Justin, no wiesz, jesteście razem? Jako twój przyjaciel chciałbym wiedzieć, bo wzięłaś Ninę na słówko, a ja znowu dowiaduje się o wszystkim jako ostatni.

- Wiesz, sama nie wiem czy jesteśmy razem. Niby wyznałam mu miłość, ale to było jak umierał, on tak w prost nigdy mi tego nie powiedział. - wzdrygnęłam się.

No i właśnie tu był problem, ciężko zrobić mi jest cokolwiek, przecież nie powiem mu że ja też wiem że on też coś czuje, bo zapyta mnie skąd ja to wiem, a wtedy będę mu musiała powiedzieć że podsłuchałam, to był przypadek i to była wina śpiącego Kennego więc...

Po jakiś trzydziestu minutach, Justin wrócił do nas z palcami podniesionymi ku górze ze znakiem peace.

- Jeśli wyniki badań będą pozytywne jutro mnie wypiszą. Fajnie nie?

I właśnie w tamtej chwili zauważyłam Scootera, zmierzającego w naszą stronę. Jeszcze jego tu brakowało. Wszedł na salę spojrzał na nas i podszedł do Justina. Popatrzył się na niego i skierował do mnie.

- Masz się do niego nie zbliżać rozumiesz? - mówiąc to wymachiwał palcem. - Justin wydzwaniałem do ciebie kilkaset razy czemu nie odbierasz?

- Zgubiłem telefon...

Przyjaciółka otworzyła szeroko buzię i podeszłą do niego. Zaczęła szturchać go w ramie i jak to Johnson bulwersować się.

- Słuchaj ty materialny, bezduszny, chamski, zachłanny... Ugh... Mogłabym tak jeszcze wymieniać, ale nie istotne. Odwal się od Lilyane, okej gościu? Ci dwoje są w sobie bezgranicznie zakochani. Zniszczysz to, a ja zniszczę ciebie, nie wiem jak bo jestem niższa, młodsza i nie wiem jak zniszczy wysoko posadzonego menadżera, ale to zrobię.

- Myślisz mała że się ciebie wystraszę. Justin ona nie jest dla ciebie, patrz co się przez nią stało.

- Stul ten pysk bo zaraz nie wytrzymam, Jeydon trzymaj mnie, no powiedziałam Ci trzymaj mnie bo zaraz mu przywalę. Czy jak mówię żebyś mnie trzymał to to na serio jest tak bardzo ciężko zrozumiałe dla ciebie. - popatrzył się na niego. - Przestań do cholery jasnej czytać tą gazetę, miałeś mnie trzymać.

- Co? - zorientował się że przyjaciółka coś do niego mówi. - Napisali tu o tym że Justin został postrzelony, ale nie napisali nic o tym że uratował Lily.

- Widzisz chłopie? Już się zaczyna, robią z ciebie pośmiewisko, nawet nie napiszą że jesteś bohaterem. To wszystko jej wina.

O nie tego już za wiele, nie będę siedzieć cicho, też potrafię się obronić, podeszłam do siedzącego Justina na łóżko i stojąc obok niego zaczęłam swoją przemowę.

- To fakt nie zna mnie pan, ale nie powinien mi dać pan szansy? Wydaje mi się że Justin jest szczęśliwy w mojej obecności.

- To jeszcze niczego nie dowodzi, jak każda chcesz sławy i pieniędzy.

- Nie bo ja go kocham za coś innego, za to jakim człowiekiem jest, nie za to ile ma na karcie. A za to co pan powiedział to kochała go Vicky.

- Nigdy nie uwierzę że Price kochała go za sławę i forsę.

- No tak ma pan racje, ja bym w też nigdy nie uwierzyła że ona potrafi kochać. Wszyscy dobrze wiedzą że chciała tylko się na nim wypromować, być tą najlepszą. Ona urządzała terror w szkole, żeby Justin nie dowidział się prawdy, ale ona wiedział o tym sam.

- Bieber, Victoria to twoja najlepsza przyjaciółka. - próbował go przekonać.

- Poprawka była jego najlepszą przyjaciółka, teraz to my jesteśmy jego przyjaciółmi. - odparła dumnie NJ.

- Tak a Lilyane jest moją dziewczyną. - wstał i schodząc z łóżka chwycił mnie za rękę, po czym popatrzył się na mnie i uśmiechnął.

Kiedy Scooter to usłyszał i zobaczył jak chłopak trzyma  mnie za rękę coś się w nim zagotowało, chciał chyba jeszcze coś powiedzieć, ale się powstrzymał postanowił się po prostu wyjdzie stąd i tak zrobił, Kenny chciał zostać, jednak Braun mu nie pozwolił. Zostałam postawiona przed faktem dokonanym, może i to nawet lepiej. Przynajmniej wiem na czym stoję. 

Od autorki: Cieszycie się? Pewnie tak, macie tą upragnioną Jily. Mam nadzieje że rozdział wam się podoba. 
Chciałabym zaprosić lubiących czytać to co ja tam sobie wypisuję na mojego drugiego bloga, gdzie zaczynam swoją przygodę z zupełnie inną historią, oczywiście również związaną z Justinem, jednak nie sławnym, jeśli ktoś ma ochotę klikać > SWAGGER :)

Dedykacja dla:

@iDreamJus

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Jeśli już przeczytałaś/eś rozdział, proszę zostaw w komentarzu swoją opinię :)