Rozdział [ 29 ]

Następne zajęcia upływały spokojniej, ludzie już nie szeptali, jedynie co jakiś czas zerkali na mnie i na Justina przeszywając nas swoimi wrednymi spojrzeniami. Nie łudziłam się że na długo zagości ta cisza, jednak miałam nadzieje że w końcu wszyscy pojmą jaka jest prawda. Przed ostatnią lekcją podczas przerwy kiedy rozmawiałam z Bieberem, a wszyscy nie spuszczali z nas wzroku podszedł do mnie szkolny psycholog, zdziwiłam się, ale podejrzewałam że z prośby jednej z nauczycielek, zaprosił mnie do swojego gabinetu. Cieszyłam się, w końcu przepadnie mi lekcja, lepsze to niż siedzenie w klasie pełnej idiotów, nie licząc moich przyjaciół oczywiście. Wstałam z ławki i patrząc się na chłopaka wzdrygnęłam ramionami pokazują że nie mam pojęcia o co chodzi. Jego pokój był niedaleko, weszłam do niego, mężczyzna chwilę później za mną. Usiadł na miękkim krześle, a mi kazał usadowić się na dużej sofie, tak też zrobiłam. Uśmiechnęłam się w jego stronę, a ten odwzajemnił uśmiech. Nie dość że mam niesamowitego psychologa w domu czytajcie Chrisa to jeszcze tu będę się musiała wysłuchiwać pewnie bzdur. Jedyna osoba która mnie rozumie i potrafi doradzić to Ever tak naprawdę.

- Obserwuję Cię od pewnego czasu. - powiedział.

Zmarszczyłam czoło i dziwiąc się przełknęłam nerwowo ślinę.

- Tak? A co za tym się kryje?

- Masz pewne kłopoty prawda? - zapytał.

- Kłopoty? Niby z czym? - dopytywałam.

- No hormony i te inne sprawy, wiesz, chłopcy, sex. Doszły mnie słuchy że oddajesz swoje ciało dużej ilości osób, a wiesz dobrze że jestem psychologiem szkolnym i muszę zajmować się takimi sprawami, ponieważ jesteś uczennicą tej szkoły.

Zabrzmiało to nie powiem już jak, zastanawiałam się w tamtej chwili czy on żartuje czy mówi poważnie. Na serio wyglądam na dziewczynę, który dawałaby każdemu? Nie sądzę.

- Ja rozumiem że cała szkoła huczy na ten temat, ale czy pan jako psycholog nie powinien najpierw mnie spytać czy to ma miejsce, a potem dopiero stwierdzać takie wnioski? Od razu pan dał mi do zrozumienia że tak jest, a to nieprawda.

Czy mi się wydaję czy właśnie go zgasiłam, może powinnam zostać psychologiem? Nie, to nie jest zbyt dobry pomysł, jeszcze bym pomieszała ludziom w głowach. Przez chwilę w pomierzeniu panowała cisza, drogi psycholog chyba nie wiedział co powiedzieć, po pewnym czasie w końcu z siebie wydusił:

- Masz racje nie powinienem tak zacząć. Więc? Powiesz mi jak jest?

- Po co mam panu mówić cokolwiek, zmieni to to coś? Miałabym co do tego wątpliwości.

- Jako szkolny psycholog...

- Tak, wiem, wiem musi mi pan pomóc, zresztą powtarza się pan. - przerwałam.

Nie powiem moje aroganckie wypowiedzi mnie zadziwiały, ale co miałam mówić innego? Taka była prawda.

- Pewne osoby prosiły mnie żebym Ci pomógł, staram się to zrobić, jednak mi to utrudniasz. Powiedz chociaż jaka jest prawda. - przekonywał mnie.

Zerknęłam na mężczyznę i pokręciłam głową po czym wstałam i już miałam się udawać do wyjście kiedy mnie zatrzymałam się, coś mnie tknęło. Obróciłam się i spoglądając na niego podobnie jak Justin do dyrektora odparłam:

- Zna pan Victorie Price? Musi pan ją znać, jej ojciec sponsoruje tą szkołę. Dziewczyna mnie nienawidzi za to że przyjaźnie się z jej byłym chłopakiem, z naciskiem na przyjaźnię. Ubzdurała sobie że zabrałam go je, ale on sam od niej odszedł, nie chciał być z kimś kto jest z nim tylko dla popularności. Więc w ramach zemsty, robi wszystko żeby moje życie zmieniło się w piekło, wplątuje w to całą szkołę. Teraz już pan wie, ale jak znam życie nic pan nie może z tym zrobić.

- Victoria? Wydaje mi się że jest bardzo miłą dziewczyną. Niemożliwe żeby ona podpuszczała kogokolwiek.

- Płaca panu za to? - zaśmiałam się ironicznie. - Nie wiem czemu pana o to pytam, to jasne że panu płacą.

Podejrzewałam że nie otrzymam zbyt wiele pomocy ze strony szkoły, jeśli chodzi o sprawę z Vicky. Jedyną osobę która to wszystko chyba obchodziło to nasza wychowawczyni. Przewróciłam oczami i po prostu wyszłam stamtąd. Podeszłam pod sale w której miałam lekcje i złapałam za klamkę, wzięłam głęboki wdech i nacisnąłem na nią. Weszłam do sali i już miałam kierować się w stronę swojej ławki kiedy nauczyciel zadał mi pytanie:

- Lilyane, gdzie byłaś?

- U psychologa. - spuściłam wzrok.

- Uuu słyszeliście? Nasza Lilyane była u psychologa, chyba ma jakieś problemy ze sobą. - zaśmiała się Price.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem, nie wiem co było w tym śmiesznego. Jednak przypuszczałam, że taka właśnie będzie ich reakcja kiedy dowiedzą się gdzie byłam. Pomimo zachowania znajomych postanowiłam być twarda, było to niezmiernie ciężkie, czułam jak emocje coraz bardziej mają ochotę wydostać się ze mnie, ale nie mogłam na to pozwolić. Spojrzałam na przyjaciół, byli trochę tak jakby zażenowani. Justin natomiast się uśmiechał, w pewnym momencie kiwnął parę razy głową. To był chyba jakiś znak.

- Wiesz Vicky, przynajmniej ja staram się w normalny sposób usunąć moje problemy, a nie tak jak ty wyżywając się na innych.

Price chyba zamurowało, nie spodziewała się że odepchnę jej atak. Byłam z siebie dumna, wydaje mi się że poranna rozmowa z Justinem i to co mi przyrzekł, dało mi jakąś siłę. Jakby nigdy nic, zajęłam swoje miejsce i przybiłam piątkę Ninie, która wystawiła rękę. Wiedźma rzuciła na mnie złowrogie spojrzenie, ja odwzajemniłam to uśmiechem. Lilyane McFly bądź świadoma tego że rozpoczęłaś bardzo groźną wojnę, powiedziałam w myślach. Zaczęło wydawać mi się to zabawne. Kiedy tylko lekcja dobiegła końca, a wszyscy już byli poza klasą oprócz Biebera. Wstałam i podeszłam do jego ławki. Chłopak opierał się, miażdżąc sobie policzek, spojrzał na mnie i się uśmiechnął.

- No proszę, widzę że robimy postępy. Ciesze się. - odparł.

- Dziękuję, staram się.

Brązowooki wstał i puszczając mnie przodem wyszedł z sali. Odłożyliśmy książki i opuściliśmy szkolę, kierując się prosto do auta Justina. Wiedliśmy do niego i ruszyliśmy.

- Czego chciał od ciebie psycholog?

- Chciał dowiedzieć się czegoś na temat tego wszystkie co się teraz dzieje.

- A co się dzieje? - zaśmiał się.

- No wiesz wszyscy twierdzą że jestem dziwką.

- Ta, ale nią nie jesteś. - popatrzył się na mnie.

- No cóż on na początku twierdził inaczej, a potem jeszcze dziwił się kiedy mu powiedziałam, że to wszystko wina Vicky.

- Płaca mu za to.

- Powiedziałam mu to.

- Niegrzeczna dziewczynka. - zabawnie poruszył brwiami. - Podoba mi się.

Zaczęłam się śmiać, nie przypuszczałam że humor mi się aż tak poprawi. Potem naszło mnie na dumanie... Zastanawiałam się co go tknęło żeby mnie zapoznać z ludźmi ze swojego teamem, tak nagle wpadł na ten pomysł. Jechaliśmy w stronę miasta, tam zapewne gdzieś znajdowało się to studio. Po paru minutach drogi, zatrzymaliśmy się pod pewnym budynkiem. Wysiadłam z auta i razem z szatynem ruszyłam w stronę drzwi. Weszliśmy do środka, od razu Justin przywitał z kimś kogo nie znałam. No cóż nie dziwnie się jego znają wszyscy. Było tam tak ciemno, zeszliśmy po schodach i chłopak otwierając przede mną drzwi wprowadził mnie do jakiegoś pokoju. Zobaczyłam ochroniarza Justina, to był Kenny. Uśmiech jaki pojawił się na jego twarzy był bardzo szeroki. Podeszliśmy bliżej Justin przywitał się z nim i mnie przedstawił.

- Kenny, to jest Lilyane.

- To ta sławna Lily o której gadasz bez przerwy? Miło mi Cię poznać. Ostatnio jak nagrywał cały czas o tobie gadał, praktycznie nic nie mogliśmy przez to zrobić.

Spojrzałam na brązowookiego w celu potwierdzenia tego.

- Nie patrz się tak na mnie, to nieprawda. - wypierał się.

- Mam jej puścić nieudane nagrania ze środy? - podpuścił go.

- Dobra, dobra gadałem o tobie. Nawijałem bez przerwy, ale to dlatego że jesteś taka wyjątkowa.

- No o tej wyjątkowej powiedział z tysiąc razy, liczyłem.

Zaczęłam się śmiać, właściwie nie mogłam się opanować, w sposób jaki mówił o tym Kenny mnie pozytywnie zabijał.

- Rzeczywiście zabawne.

Nagle do pomieszczenia wszedł Scooter, poczułam się dość dziwnie. Możliwe że dlatego iż to jemu zawdzięczam odkrycie mojego idola. Mężczyzna zmierzył mnie wzrokiem i się dość sztucznie uśmiechnął, nie miałam pojęcia o co chodzi. Czy jest coś ze mną nie tak? Justin podreptał w jego stronę i szepnął mu coś pokazując na mnie. Braun ruszył w moim kierunku, wystawił rękę przed siebie, chwycił moją dłoń i uścisnął.

- Witaj jestem Scooter. Ty Lilyane zapewne, miejmy nadzieje że nie będzie dekoncentrować Justina.

- Postaram się.

Po przywitaniu się ze mną po prostu odszedł. Poczułam wtedy że nie za bardzo jego menager mnie lubi, może to przez zachowanie Biebera podczas nagrań. Kolejną osobą która tam się pojawiła był Kuk Harrell zajmujący się obsługą tych wszystkich przełączników. Uśmiechnął się do mnie po czym zasiadł przed laptopem.

- Zaraz będziemy zaczynać. Dziś nagrywamy Fall jak zostanie czasu to zrobimy jeszcze Take You. Gdybyś nie chodził do szkoły mielibyśmy więcej czasu na nagrywanie. A zresztą, dzieciaku wchodź do pokoiku.

- Się robi. - krzyknął. - Usiać tutaj i słuchaj jak będę wył. Harrell tylko jej nie podrywaj.

Usiadłam wygodnie obok operatora Kuka, szatyn wszedł do małego dźwiękoszczelnego pomieszczenia, poprawił tekst na stojaku i ustawił mikrofon, po czym stwierdził że jest gotowy zakładając słuchawki. Kenny za Scooterem stanęli za mną. Mężczyzna naciął coś na laptopie i wydobyły się pierwsze dźwięki piosenki z nowej płyty Justina. MUSIC Przyjemne uderzenie w struny gitarowe już zapowiadały że to będzie coś niesamowitego. Kiedy tylko zaczął śpiewać po moim ciele przeszły ciarki. Gdy tylko usłyszałam pierwsze zdania utworu poczułam coś w stylu zawału „Well let me tell you a story about a girl and a boy, he fell in love with his best friend, when she's around, he feels nothing but joy.‟ moje serce przyspieszyło, przecież Justin pisząc teksty piosenek zawsze wkłada tam to co czuje. Czy on ma jeszcze jakąś przyjaciółkę. Wiedziałam że odpowiedz brzmi nie. Popatrzyłam się na niego, wpatrywał się we mnie bez przerwy. Tak jakby śpiewał do mnie. Jedynie gdy zamykał oczy zeby się wczuć jeszcze bardziej tracilismy kontakt wzrokowy, ale to tylko an chwilę. Słuchając dalej „But did you know that I love you? Or were you not aware? You're the smile on my face and I ain't going nowhere, I'm here to make you happy, I'm here to see you smile, I've been wanting to tell you this for a long while.‟. Z jego twarzy w ogolę nie schodził uśmiech. Czy on przez tą piosenkę stara mi się coś powiedzieć? Kuk spojrzał na mnie śmiejąc się, a potem powiedział coś w stylu że wyglądamy jak zaczarowani. Również się zaśmiałam, ale po chwili poczułam małe zdenerwowanie. Do jest jak wyznanie przez piosenkę, bardzo romantyczne. Chociaż to może być tylko zwykły tekst, którym go jakaś dziewczyna z przeszłości natchnęła. Znowu próbuję się oszukać? Ale robię sobie nadzieje. Cholera, czy wszystko musi być tak skomplikowane? A może ja to niepotrzebnie komplikuje? W pewnej chwili poczuła że się rumienie, nie byłam w stanie tego powstrzymać. Było mi gorąco, bardziej niż ostatnio w aucie kiedy szatyn chyba próbował mnie pocałować. Pomimo że w pewnych momentach Justin moim zdanie powinien zaśpiewać coś jeszcze raz by to poprawić nikt mu nie przerywał, leciał z piosenką dalej. „Cause we got such an amazing friendship and that you don't wanna lose, well I don't wanna lose it either, I don't think I can stay sitting around while you're hurting babe, so take my hand, well did you know you're an angel? Who forgot how to fly. Did you know that it breaks my heart everytime to see you cry.‟. Wtedy nieoczekiwanie dotknął swojej klatki piersiowej po stronie serca i zobaczyłam w jego oczach iskierki myślałam, że dosłownie zaraz zemdleję. „I will catch you if you fall... If you spread your wings, you can fly away with me. But you can't fly unless you let ya, let yourself fall.‟. Harrell wyłączył muzykę, Bieber ściągnął słuchawki i wyszedł z pomieszczenia.

- Muszę się napić trochę mi gorąco. - westchnął brązowooki.

- Od śpiewania? - zapytał Kuk.

- Nie, od patrzenia na Lilyane. - zaśmiał się Kenny.

- Pożałujesz tego, nie będzie pączków. - pogroził mu chłopak.

- Wiesz że bez pączków robię się nieznośny.

Justin spojrzał na niego z miną typu „A teraz jesteś znośny?‟ po czym podszedł do mnie pytając czy idę z nim do baru. Co miałam zrobić, zostać tam z nimi sama? O nie... Wybiegliśmy stamtąd i wyszliśmy na górę gdzie znajdował się bar. Usiedliśmy, wtedy chłopak zauważył moje wypieki.

- Czemu masz takie rumieńce? - zapytał.

- Przez tą piosenkę. Jest taka, prawdziwa.

- Można powiedzieć, że oparta na faktach. - zagryzł wargę. - Nie podobała Ci się?

- Nie, wręcz przeciwnie, jest niesamowita.

- Wiesz Lily chce Ci coś powiedzieć. - chwycił mnie za obie ręce. - Jesteś wyjątkowa, piękna i sprawiasz że się uśmiecham bardzo często. Tą piosenką chciałem Ci coś uświadomić. - zaczął się wyraźnie denerwować. - Chciałem Ci powiedzieć że...

- Co podać? - zapytał jakiś facet który pojawił się znikąd.

- Dwie szklanki soku pomarańczowego. - odparł trochę wkurzony.

Zaśmiałam się, podejrzewałam co chciał powiedzieć, tylko podejrzewałam. Mężczyzna po kilka minutach przyniósł nam napoje. Zapanowała niezręczna cisza, liczyłam na to że Justin skończy swoją wypowiedź jednak tak się nie stało. Wróciliśmy do studia, znowu do chłopaka wróciło tak jakby to przygnębienie, znów go coś dręczyło.

- Poprawmy tą piosenkę i kończmy. - powiedział zawiedzionym głosem.

- Co jest młody? - zapytał Kenny.

- Mam pecha.

Szatyn wszedł znów do małego pokoiku i od nowa zaczął śpiewać, nie ważne ile razy tą piosenkę powtarzał i tak za każdym razem ogarniało mnie to samo uczucie. Czułam że go kocham, a czy on to odwzajemnia? Siedzieliśmy tam bardzo długo, kiedy w końcu udało mu się nagrać Fall zabrał się za drugi utwór, ale ten nie był już tak dla mnie cenny jak pierwsza piosenka chociaż też była świetna. Po kilku godzinach spędzonych tam można odczuć niezłe zmęczenie, praktycznie usypiałam, było już późno. Kenny chyba też poczuł się trochę śpiący bo opadała mu co chwile głowa. Natomiast Scooter wyglądał jakby nic go nie ruszało. Podziwiałam chłopaka że ma tyle jeszcze siły w sobie żeby dalej nagrywać. Gdy szatyn zakończył śpiewanie, menager wszedł do niego i poprosił o wyciszenie. Kuk wyłączył głośniki i wyszedł chyba do toalety. To była dość dziwna sytuacja, rozmawiali o czym, nawet wydawało mi się że Justin zaczął krzyczeć. Co chwilę spoglądał na mnie, widać było że jest mega wściekły. Nieoczekiwanie Kenny zsunął się i uderzył w jakieś przyciski, dźwięk się włączył. Słyszałam ich, nie powinnam podsłuchiwać, ale to nie ja włączył głośnik.

- Justin zrozum to nie jest dziewczyna dla ciebie. Nie rozumiem dlaczego zrezygnowałeś w Vicky, ona była idealna.

- Wiem kto jest dla mnie okej? Price mnie nie kochała, ona chciała tylko moich pieniędzy i sławy.

- Myślisz że Lily nie chce? To się grubo mylisz. - powiedział stanowczo Scooter.

- Nie, nie chce. Znam ją wiem jaka jest. Nie wyobrażam sobie bez niej życia rozumiesz.

- To będziesz musiał, nie podoba mi się ona.

- W dupie mam czy Ci się podoba czy nie, nie będziesz mi wybierał tego co ja wybieram poprzez uczucie. Ja ją kocham rozumiesz?! - krzyczał.

- Masz za dużo, poprzewracało Ci się gówniarzu już w tym łbie. Z Price tworzyliście idealną parę.

- Według ciebie może i tak, według mnie nie.

Chwila moment, czy mi się wydawało czy on powiedział że mnie kocha. Spojrzałam na Justina trochę przerażona i szybko podchodząc do tych przycisków wyłączyłam dźwięk. Braun popatrzył się w moją stronę, na szczęście nie zauważył że coś przycisnęłam. Wyszedł stamtąd i trzaskając drzwiami w ogóle opuścił pokój. Bieber podszedł do mnie i się sztucznie uśmiechnął jakby nic się nie wydarzyło.

- Kenny koniec nagrań, wstawaj i idź do domu. - odparł szturchając śpiącego. - Chodź odwiozę Cię do domu. - powiedział do mnie.

Skierowaliśmy się do wyjścia, weszliśmy do auta i odjechaliśmy w stronę naszego miejsca zamieszkania. Mogłabym coś teraz zrobić, zacząć to wszystko ale wydaje mi się że nie wypada robić mi pierwszego kroku. Ciesze się że przynajmniej wiem na czym stoję, jest to bardzo miłe, ale nie będzie to łatwe. 

Od autorki: No i mamy 29 rozdział, mam nadzieje że wam się podoba. Przepraszam za błędy, a i dziękuję za tyle pozytywnych komentarzy, uwielbiam was <3 

Jeśli ktoś chce zapraszam do followania mnie na TT

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Jeśli już przeczytałaś/eś rozdział, proszę zostaw w komentarzu swoją opinię :)